خدایا با قلبم تو را میخوانم...خدایا با چشمانم که خیس از باران اشکهایم هستند ت

و را صدا میزنم...زبانم را خاموش میکنم و فقط با چشمانم که به پیچ جاده ی آسمانت

مینگرد نگاه میکنم...با قلبم فریاد میزنم که...

 معبود من دوستت دارم...

خدایا تو را سپاس که هنوز باد حوصله ی آوردن بوی بهار را دارد...

خدایا تو را سپاس که هنوز میفهمیم بوی بهار را...

خدایا تو را سپاس که هنوز شکوفه ها بازی گوشند و با شیطنتهای معصوم

کودکانه اشان در کوچه های زندگی امان-که هنوز نام ماشین تقدسش را و دود

پاکی اش را ندزدیده اند-فریاد میزنند و میرقصند و به این طرف و آن طرف میجهند

و میگویند که برخیزید که همین حالا بهار در راه است...

خدایا به زیبایی سوگند که هیچ چیز مرا بیشتر از هوای ناب بهاریت و بوی شکوفه های

این مادر طبیعت،مرا تشنه نمیکند...

پس تو خود شاهد باش که احساس من قدر بهارت را دانست...